حقوق مالکیت اختراع به عنوان آورده در شرکتها

حقوق مالکیت اختراع به عنوان آورده در شرکتها برای ثبت اختراع امری مهم به حساب می آید که باید نکات تخصصی آن را از طریق مشاوره حقوقی وکلای حقوقی دریافت کنید. در ادامه راهنمایی های لازم در این خصوص ارائه می شود.

حقوق مالکیت اختراع

حق اختراع مجموعه حقوق انحصاری است که یک دولت به ثبت کننده اختراع برای مدتی معین در قبال افشاء اختراع اعطاء می کند. رویه های اعطای ورقه ثبت اختراع، الزامات متقاضی ثبت اختراع و دامنه حقوق انحصاری ناشی از اختراع ثبت شده در کشورهای مختلف تفاوت هایی با یکدیگر دارند.

به طور معمول در یک اظهارنامه ثبت اختراع باید یک یا چند ادعا مطرح گردد که در واقع اختراع را تعریف می کند. این ادعاها باید نو، ابتکاری و دارای کاربرد صنعتی باشند.

حقوق انحصاری اعطایی به ثبت کننده اختراع در اکثر کشورها حق جلوگیری با ممانعت از دیگران از ساخت، استفاده، فروش، عرضه برای فروش یا وارد کردن محصولات موضوع اختراعات است موافقت نامه تریپس بر اساس مقررات کنوانسیون پاریس، در مورد اختراعات که در واقع با عملکرد دولت هاسازگاری کامل دارد با این عملکرد بر آن مقررات مبتنی است در بخش ۵ موافقت نامه به موضوع ثبت اختراع می پردازد که شامل مواد ۲۷ تا ۳۸ (هشت ماده) است.

اختراع به معنای فکر یک مخترع است که در عمل شکل خاصی را در زمینه فناوری حل می کند. حق ثبت اختراع حقوق مالكانه ای را برای اختراعات تضمین می کند.

شرایط حقوق مالکیت اختراع

گرچه موافقت نامه تریپس اختراع را تعریف نمی کند، ولی به موجب بند ۱ ماده ۲۷ به اختراعی حق ثبت اعطاء می کند که دارای شرایط زیر باشد:

• جدید باشد، یعنی در فن یا صنعت قبلی پیشی بینی نشده باشد.
• دارای جنبه ابداعی باشد، یعنی بر هر شخص دارای مهارت معمولی در فن مربوط، معلوم و آشکار نباشد.
• کاربرد صنعتی داشته باشد، یعنی در رشته ای از صنعت قابل ساخت با استفاده باشد.

با توجه به شرایط فوق، انتخاب دو روش متداول در ثبت اختراع یعنی روش اعلامی و روش مبتنی بر بررسی قبلی، تأثیری در ثبت اختراع ندارد. هم چنین در تعیین و تشخیص مخترع بر پایه دو قاعده متداول یعنی نخستین شخصی که اظهارنامه ثبت اختراع را تسلیم می کند یا نخستین شخصی که واقعا این اختراع را در سطح جهان انجام داده است، باز هم باید شرایط فوق احراز گردد.